Jesus Christ Superstar (de filmversie van de rockopera), was mijn eerste kennismaking met het fenomeen musical. En toen ik deze hoorde was ik voor altijd verknocht.
In die tijd, ik zat nog op de lagere school, luisterden we nog naar LP's. En ik heb ze grijsgedraaid. Rond Kerst en Pasen plukte ik de dubbel album van JCS uit de kast en sloop de trap op naar mijn slaapkamer om de twee platen te draaien en te draaien en te draaien en te draaien. Mijn ouders werden er gek van en ik kon er geen genoeg van krijgen. Ook niet van de prachtige foto's in het album. Die foto's van Ted Neeley als de ultieme personificatie van Jezus. Als er ooit een man genaamd Jezus heeft rondgelopen op deze aardbol dan moet het iemand als Ted Neeley geweest zijn.
Al snel kon ik alle nummers meezingen. Al wist ik op die jonge leeftijd nog niet precies wat het allemaal betekende. Toen was het vooral de muziek en de passie waarmee het door het artiesten werd gebracht wat me aangreep. Naarmate ik ouder werd begreep ik ook met hoeveel liefde en integriteit Tim Rice en Andrew Lloyd Webber het verhaal met de muziek van die tijd hadden samengebracht tot deze unieke productie.
Ik moet ongeveer begin twintig zijn geweest toen de rockopera voor het eerst op televisie werd uitgezonden. Voorheen heerste er nogal wat toeboe's rond deze versie van het passie verhaal. Jezus die werd neergezet als een normale man van vlees en bloed. Een man met twijfels en zwakheden. Met name zijn relatie met Maria Magdalena die niet paste in het beeld van Jezus toentertijd. Gelukkig werd het taboe door de publieke zender doorbroken.
Een aantal jaren later, ik had inmiddels de dubbel cd gekocht, leerde ik Perry kennen. Die gelukkig mijn passie deelde. Zijn eerste musical ervaring was de Hongaarse versie van Sissi. Maar toen ik hem kennis liet maken met Jezus Christ Superstar was ook hij compleet verkocht. Hoe vaak hebben we thuis en onderweg ergens naartoe in de auto de musical samen meegezongen. Hoe vaak hebben we de film samen gezien (we hebben uiteraard ook de dvd). Ik weet het niet meer. Maar hij blijft mooi en hij blijft boeien.Een aantal maanden geleden deed zich de unieke kans voor om de theater versie van de film te zien in Den Haag, in het World Forum Theater. Met niemand minder dan Ted Neeley zelf in de hoofdrol. Perry en ik waren beiden ergens anders toen we dit hoorden. Maar we dachten hetzelfde. Hier moeten we naartoe. En dat hebben we gedaan. Dinsdag 22 december 's middags zaten we met spanning te wachten, op de tweede rij, zo dichtbij het podium dat we de artiesten bijna konden aanraken. Vanaf de eerste tot de laatste minuut was het prachtig. Meer dan prachtig zelfs. En Ted Neeley was fenomenaal. Hij speelt al langer de rol van Jezus dan Jezus zelf ooit geleefd heeft. Maar hij doet het nog steeds met zoveel passie, geloof en overtuiging dat je tot tranen toe geroerd wordt als je hem hoort zingen. Ik in ieder geval wel. Er gebeurde iets in de zaal vanaf het moment dat hij opkwam en zijn eerste woorden zong. Het was bijna sacraal. Halverwege de voorstelling kreeg hij een staande ovatie van het publiek. De show moest bijna 10 minuten onderbroken worden tot de zaal weer tot rust kwam. En ja hij is ouder geworden. Dat zie je en dat hoor je aan zijn stem. Maar misschien juist daarom komt het nog steeds zo overtuigend over. Na afloop duurde het applaus zo lang dat de artiesten er verlegen van werden en niet goed wisten wat ze moesten doen.
Vlak voor het doek eindelijk viel keek Ted Neeley nog even de zaal in. Volgens Perry keek hij naar mij en zwaaide toen. Maar eerlijk gezegd geloof ik niet dat hij naar me zwaaide.
Hij zegende me.
