O, Louis

O Louis, de zoektocht van Hugo Borst, zoals hij zelf zegt, naar de totale mens Van Gaal. Maar ook zijn poging om zich van zijn muze en demon te ontdoen.

Het was weer eens tijd voor een voetbal boek. En ik heb het uitgelezen, helemaal. Ieder hoofdstuk. Niet omdat het nou zo heerlijk weg leest maar omdat ik nu eenmaal afmaak waar ik mee begin. Na Gijp viel dit echter nogal tegen.

De aanleiding van het boek is de ruzie tussen Borst en Van Gaal over een futiliteit. Waar het op neerkomt is dat Borst vind dat Van Gaal zijn excuses moet aanbieden. Maar dat doet Van Gaal niet en daar heeft Hugo last van. Boys will be boys. Borst vraagt zich in O Louis af waarom van Gaal is zoals hij is. Wat andere mensen van hem vinden en hoe ze met hem omgaan. Door middel van gesprekken met sportjournalisten, vrienden en niet sportmensen probeert hij de man te doorgronden. Met als doel....tja wat is het doel eigenlijk. Los te komen van Louis van Gaal waarmee hij ooit op goede voet stond? Aandacht krijgen van Louis? Goedkeuring?Alsnog zijn gelijk te krijgen en zijn excuses?  Ik vraag me af of Hugo heeft gekregen wat hij wil. Behalve media aandacht dan.

Hugo's zoektocht overstijgt helaas het niveau van jonge meisjes gegniffel en geroddel niet. En het blijven uiteindelijk speculaties van mensen die de man Van Gaal ook niet echt kennen. Gekleurd door de ervaring van een enkeling die met hem gewerkt heeft.  Soms lijkt het alsof Borst alleen maar bevestiging zoekt, bij anderen, op zijn eigen visie op Van Gaal. Wat hij bij sommigen al snel vind. Maar of dat nu een eerlijk beeld geeft over Louis? Ik betwijfel het. Hij zet niet alleen Louis van Gaal te kijk maar tegelijkertijd ook zichzelf. Je kunt het eerlijk, ontwapenend of echt vinden. Maar bovenal is het raar.

De transcripties van sommige interviews en gesprekken tussen Van Gaal en journalisten of anderszins zijn hilarisch. Dat moet ik eerlijkheidshalve toegeven. Een herkenbare weergave van de nukkige, norse, snel op de tenen getrapte man die we kennen van televisie. Het maakte me bij tijd en wijlen zelfs aan het lachen. Los daarvan kon de rest van het boek me helaas weinig boeien. 

Noot van mezelf

Deze boek recensie staat onder fabulous reading maar in dit geval is het dus un-fabulous reading.