Vorige week, in de kerstvakantie, hebben Perry en ik samen naar de film Spijt gekeken. De film, uit 2013, is gebaseerd op het gelijknamige boek van Carry Slee. Het verhaal gaat over Jochem, een dikke jongen die op de middelbare school zit en gepest wordt door een aantal van zijn klasgenoten. Hij pleegt vanwege dit pesten uiteindelijk zelfmoord. Ik heb er lang over nagedacht of ik iets over de film op mijn blog zou zetten. Vooral vanwege het feit dat het me persoonlijk nogal aangreep. Meer dan ik had verwacht. En hoewel ik in eerste instantie schrok van mijn eigen emotionele reactie bedacht ik dat ik juist vanwege deze reactie iets over de film op mijn blog moest zeggen. Pesten kan namelijk nooit aandacht genoeg krijgen. Aan de ene kant omdat het nog steeds gebeurt en aan de andere kant omdat het nooit verdwijnt uit het leven van diegene die ooit gepest is. Pesten en de gevolgen ervan draag je je hele leven bij je. Het slijt. Maar het gaat nooit helemaal weg. Sommigen gaan eraan onderdoor, nu of later, en sommigen leren er mee leven en worden er misschien sterker van. Maar de pijn en de onzekerheid verdwijnen nooit. Madonna heeft op haar album Like a Prayer een nummer staan; Till Death Do Us Part. Het gaat eigenlijk over een gewelddadige relatie (wat is zekere zin ook pesten is). Maar daarin staat een zin die prachtig de kern raakt van wat pesten met een mens doet:
"The bruises they will fade away, you hit so hard with the things you say" Gelukkig is er in de loop van de jaren veel verandert als het gaat om pesten. Vroeger was de reactie nog 'schelden doet geen pijn', oftewel je moet niet zo zeiken. En kon je als je gepest werd nergens terecht. Waarmee eigenlijk de gevoelens van gepeste kinderen categorisch werden ontkend en waarbij degene die gepest werd nog meer slachtoffer werd omdat er naar het gepeste kind met een beschuldigende vinger werd gewezen. Als slachtoffer kom je op die manier in een isolement terecht waar je niet makkelijk meer uitkomt. Nu wordt er gelukkig meer aandacht besteed aan pesten en kunnen kinderen die gepest worden terecht op hun school en worden ze gehoord. Wat niet betekent dat het is verdwenen. Want zoals de film Spijt laat zien, (maar ook recente bekende gevallen) het gebeurt nog steeds en de gevolgen zijn soms dramatisch. Daarnaast in er een hele nieuwe manier van pesten opgedoken. En dat is via Social Media. Dit is een vorm die nog meer ongrijpbaar is omdat deze zich vaak in een oncontroleerbare omgeving afspeelt. In de digitale wereld. Buiten de relatief beschermde omgeving van een school of het gezin. Ouders weten vaak niet hoe ze met deze Social Media moeten omgaan en het gebeurt buiten het gezichtsveld van de school. Er is dus nog veel te doen en te leren als het gaat om pesten.
Spijt is daarom een film die, naar mijn mening, op alle scholen getoond moet worden. Op basisscholen, middelbare scholen, maar ook op het voorgezet onderwijs en zelfs daarna nog. Want pesten stopt niet op basisscholen of het voortgezet onderwijs.
Kinderen moeten leren dat pesten verkeerd is. Maar het belangrijkste is misschien nog wel dat we onze kinderen leren om weerbaar te zijn. Dat we ze leren om voor zichzelf en voor anderen op te komen. Dat we ze leren dat anders zijn niet verkeerd is. Of het nu gaat om uiterlijk, huidskleur, godsdienst, seksuele voorkeur of wat voor 'afwijking' dan ook. En dat we ze het gevoel geven dat ze zich nergens voor hoeven schamen en ergens terecht kunnen om over hun gevoelens te praten.
Want kinderen die zeker zijn van zichzelf en van hun gevoelens laten zich niet pesten en staan pesten niet toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor je reactie.