KLAAS

Nu heb ik toch al veel boeken gelezen. In veel genres, van veel schrijvers. Papier en digitaal. Maar zoiets als KLAAS van Nico Dijkshoorn ben ik nog niet eerder tegen gekomen. Ik weet niet eens zeker of ik het een boek moet noemen. Het zijn pagina's met zinnen. Dat wel. En nu zul je zeggen; nou een pagina vol met zinnen en dan ook nog meerdere. Dat klinkt als een boek. Ja, klopt. Maar die zinnen staan helemaal los van elkaar. Het is meer een boek vol met one-liners of zoiets. En de enige rode draad in het geheel is dat de zin begint of eindigt met Klaas.  De zinnen zijn niet eens in rijm of limerick of zoiets dergelijks. Het zijn zinnen. Is dit literatuur. Ik weet het niet. Was wat Mondriaan deed kunst? De meningen hierover zijn nogal verdeeld. Hij was in ieder geval een van de eerste die zoiets abstracts deed in een tijd waarin het kon. Is dat wat Nico Dijkshoorn heeft gedaan met dit boek? 

Het boek gaat in ieder geval over Klaas. De zinnen gaan over Klaas. Iedere zin gaat over Klaas. En Klaas is een rare man. Als je het leest vraag je jezelf af of Nico een genie is of compleet geschift om zoiets te kunnen verzinnen, op te schrijven en te publiceren. Klaas is namelijk niet goed te bevatten. Klaas is niet eens iemand waarvan je zegt: Klaas, die zei wat wij dachten. Dat was uniek voor die tijd. Om maar een beetje in de sfeer van het boek te blijven. Maar misschien ben ik teveel uit de klei getrokken om dit te begrijpen.

Lezen is eigenlijk ook niet wat je doet met dit boek. Het is niet dat je lekker in het verhaal kunt zitten. Je kan bij wijze van spreken na de eerste zin het boek alweer wegleggen voor een lange tijd. Dat maakt niet uit. Je kunt er ook voor kiezen om heel veel zinnen achter elkaar te lezen. Ik heb er op een gegeven moment een sport van gemaakt. Hoeveel zinnen kan ik lezen in de sneltrein tussen Oss en Den Bosch. Of andersom. Nou heel veel want ik heb het boek in twee dagen uitgelezen in de trein tussen Oss en Den Bosch en andersom. En zo'n ritje met de sneltrein duurt ongeveer 12 minuten. Leest wel lekker weg dit boek.

Dus raad ik het aan of raad ik het af. Dit boek met zinnen over Klaas, van Nico Dijkshoorn. Laat ik het zo zeggen. Toen ik eenmaal over mijn verbazing heen was, (Ik heb ongeveer twintig pagina's in de ontkennende fase gezeten en gedacht dat die pagina's puur inleidend waren en dat het echte verhaal nog moest beginnen.) en begon te wennen aan de schrijfstijl van het boek, betrapte ik mezelf er af en toe toch op dat ik moest lachen, grinniken, grijnzen. Ergens is er wel iets wat maakt dat je de humor ervan inziet, van Klaas en zijn rare fratsen. En ach, je moet alles een keer meegemaakt hebben in je leven. Dus misschien ook wel dit boek of zo'n boek. Kun je het ergens op de kop tikken. Laat het dan vooral niet liggen en laat Klaas je een paar uurtjes ontspannen in pretentieloos vermaak.

Ik hoop alleen niet dat Klaas kenmerkend is voor de rest van de boeken die Nico schrijft.